Witam, niedawno wzięłam ślub i teraz wracam na dobre do pisania. Zaczynam całkiem nową historię o Uli i Marku, ale oczywiście cały czas będę pisać dalsze losy Uli i Marka po pokazie.
Będzie to historia na podstawie książki Jadwigi Czajkowskiej "

MACOCHA

Spotykacie je prawie codziennie, o różnych porach, po prostu wszędzie. W osiedlowym sklepiku kupują bladym świtem czekoladowe płatki śniadaniowe. Na wywiadówce szkolnej z wypiekami na twarzy wysłuchują relacji o ostatnich wybrykach "klasowego sreberka", za którego wychowanie czują się odpowiedzialne. W poczekalni u dentysty spocone z emocji pocieszają drącego się wniebogłosy malucha. Na wyprzedażach w markecie polują na promocyjne opakowania dziecięcych skarpetek. Na basenie nie wierzą ratownikowi same czuwają nad każdym ruchem malucha. W aptece proszą o najskuteczniejszy środek na zbicie gorączki u dziecka poniżej lat dwunastu... Jednak nie dajcie się zwieść! Tylko z pozoru wyglądają i zachowują się jak matki, a wcale nimi nie są. To zakamuflowane macochy! Brr! Gdy taką zdemaskujecie, od razu spojrzycie na nią inaczej. Będzie na cenzurowanym, bo przecież zgodnie z bajkowymi regułami, którymi nas karmiono w dzieciństwie, jej życiowym celem jest gnębienie przybranych dzieci. W baśniowej fikcji panuje porządek i wiadomo, kto jest dobry, a kto zły. Jak świat światem wszystkie przedstawione w nim macochy są podłe, próżne, podstępne, fałszywe i tylko marzą o unicestwieniu pasierbów. Rodzona matka to samo dobro, ale macocha... Ucieleśnienie wszelkich negatywnych cech i chodząca niegodziwość. 

Poznajcie historię Uli, która w swoich dziewczęcych fantazjach nie widywała siebie w roli macochy ( czy marzy o tym jakakolwiek kobieta?). Jednak Amor jest marnym strzelcem - wypuszcza strzały na oślep i nigdy nie wiadomo, kogo trafi tym razem. Potem już tylko sakramentalne "tak" i świat staje na głowie. 

Usiadłam na krawędzi łóżka i spojrzałam na zegarek. Przymknęłam oczy i policzyłam w pamięci. Od sakramentalnego "tak" minęło czternaście godzin i seidem minut. Miałam ochotę westchnąć z ulgą, ale nie byłam w stanie - suknia opinała moje ciało jak pancerz. Oddychałam płytko, pozostawiwszy sobie luksus swobodnego zaczerpnięcia powietrza na później. Kreację wybrałam w wypożyczalni na dwa dni przed ceremonią. Od razu wpadła mi w oko. Jednoczęściowa, w stylu hiszpańskim, lekka i zwiewna; najbardziej spodobały mi się tiulowe falbany, uformowane w kaskadę opadającą od połowy ud do samej ziemi. Piękna, ale z mankamentem, bo nie na moją miarę. Presja czasu i przeświadczenie o najtrafniejszym pierwszym wyborze sprawiły, że po krótkiej chwili zadowolona opuściłam wypożyczalnię z odfajkowana w terminarzu kolejną sprawa do załatwienia. W salonie zaproponowano mi  wykonanie poprawek krawieckich i dopasowanie sukni do sylwetki, pod warunkiem, że chodzi o zwężenie. Odwrotnej możliwości nie było.

Obsługująca mnie starsza pani zniżyła głos, pogładziła pocieszająco po ręce i stwierdziła, że wprawdzie suknia nie jest na moją sylwetkę, ale z pewnością uzupełnia mój charakter i temperament. Oczywiście hiszpański, zaznaczyła. Na odchodnym dodała, że nie pamięta, by kiedykolwiek klientka tak szybko podjęła decyzję. Z wyrozumiałym uśmiechem mówiła o dziewczynach przychodzących z mamami, przyjaciółkami, siostrami, sąsiadkami i całymi tabunami doradców podobnego kroju, ale nigdy w pojedynkę. Szperały, marudziły, zwlekały, zmieniały zdanie, wypijały hektolitry darmowej kawy, przymierzały, zdejmowały, odkładały i przekładały. Oceniła mnie jako "szalenie  optymistyczny przypadek i wulkan energii w jednej osobie". I poradziła jeszcze, konspiracyjnym szeptem, abym w przypadku kolejnej potrzeby ( a różnie w życiu bywa) zarezerwowała sobie więcej czasu. Ona mnie zapamięta i być może znajdziemy coś, co bardziej zamaskuje krągłości i optycznie wysmukli sylwetkę. Nawet do rozmiaru 38. A poza tym intuicja jej podpowiada, że nie kieruję się zasadą: "Warto wcześniej pomyśleć, a dopiero potem zrobić", raczej odwrotnie... Nie, nie próbowałam być złośliwa. Jej słowa brzmiały jak wskazówki dobrotliwej cioci.

Na przyjęciu weselnym nie tknęłam niemal niczego, żeby nie narazić się na ryzyko pęknięcia szwów w najbardziej nieodpowiednim momencie, i teraz kiszki grały mi marsza, więc byłam szczęśliwa, że już po wszystkim. Usadowiłam się na tyle wygodnie, na ile pozwalały mi bardzo ograniczone możliwości, i wzięłam do ręki ślubny bukiet. Dopiero teraz miałam chwilę, żeby mu się przyjrzeć. Misternie ułożona kulista kompozycja w bladoróżowych odcieniach lekko już przywiędła, lecz wciąż jeszcze była pełna uroku. Sięgnęłam po komórkę i zrobiłam kilka zdjęć, a potem wpadłam w niszczycielski zapał. Jeden po drugim obrywałam płatki róż, gerbery, storczyków i jakichś nieznanych mi roślin, i rozrzucałam je na wszystkie strony. Na krótko wznosiły się w górę, ale siła ciążenia ściągała je na łóżko, komodę, podłogę oraz kilka kartonów z nierozpakowanymi jeszcze rzeczami z przeprowadzki. No właśnie, storczyki, pomyślałam. Ktoś kiedyś mówił, że w wiązance ślubnej przynoszą pecha. I zwiastują nieprzychylność losu. Ale były jeszcze róże! Symbol wielkiej miłości i pożądania. Policzyłam. Trzy storczyki i osiem róż. Kurczowo trzymać się tej myśli! Może nie będzie tak źle? Róż jest zdecydowanie więcej, więc statystycznie wzrasta prawdopodobieństwo wersji optymistycznej. Nie znałam symboliki pozostałych kwiatów i liści, i nie zamierzałam zawracać sobie nią głowy. Zresztą lubię wyzwania, niespodzianki i wielkie niewiadome. Nadają życiu smak, jak sól zupie.

Nagle drzwi sypialni otworzyły się i z impetem stanął w nich Marek. Wreszcie bez marynarki, ale jeszcze w spodniach i białej koszuli z podwiniętymi rękawami, rozpiętym kołnierzykiem i poluzowanym krawatem. W jednej ręce trzymał butelkę szampana, a w drugiej dwa smukłe, przezroczyste kieliszki. Na widok tego, co robię, na chwilę zamarł, ale zaraz spokojnie wszystko odstawił, przykucnął obok i przyglądał się zaciekawiony.

-Misia, odbija Ci? - zapytał z troską, jak krewny odwiedzający pacjenta w szpitalu psychiatrycznym.

-Pomóż mi - śmiałam się, wyrywając przyklejone do bazy bukietu  cekiny i perełki. - Przynajmniej z tym żelastwem!

-A to ma jakiś sens? - dociekał, szarpiąc druty.

-Chcę, żeby było pięknie i romantycznie. T po pierwsze. Po drugie nie będę suszyła bukietu, bo to podobno może zniszczyć naszą miłość. W zasadzie powinnam go spalić, ale nie mam pomysłu gdzie. W każdym razie trzeba go unicestwić raz na zawsze!

-Co za bzdury! - stwierdził z udawaną dezaprobatą w głosie i postukał znacząco w czoło. - Nie spodziewałem się po tobie przesądów. Kto jak kto, ale ja powinienem o nich wiedzieć. Poza tym, jak świat światem zasada jest jedna: prawdziwej miłości nie można zniszczyć. Nie ma takiej opcji. - Zadowolony zmiażdżył w dłoniach ostatnie druciki, uformował je w kłębek i rzucił obok łóżka. - A teraz możemy zająć się wyłącznie sobą. - Z czułością odgarnął mi kosmyki z czoła. - Włączymy sobie włoską muzykę? Takie sentymentalne skojarzenia?

Poznaliśmy się we Włoszech. Z zawodu jestem chemikiem i pracuję w Beauty of Nature, firmie produkującej kosmetyki na bazie naturalnych składników, więc wysłano mnie do Aten, do doktora Kazandzakisa - guru bezpiecznego, a zarazem spektakularnego upiększania, prowadzącego badania na jednym z greckich uniwersytetów - na konsultacje receptury nowego kremu. Miał mi pomóc wyważyć proporcje pomiędzy organicznymi a chemicznymi komponentami, zapachami i barwnikami nowatorskiego specyfiku, którym nasza firma zamierzała podbijać rynek. Wydelegowano mnie na tydzień, jednak doktora tak absorbowały przygotowania do międzynarodowej konferencji, że nie poświęcił mi zbyt dużo czasu.

Zaledwie dzień. Przez kilka godzin dyskutowaliśmy w jego klimatyzowanym gabinecie, popijając gazowaną lemoniadę, a ja doskonale zdawałam sobie sprawę, że Kazandzakis jest rozkojarzony. Co chwila odbierał telefon, wydawał dyspozycje, wyciągał jakieś dokumenty z kompletnego rozgardiaszu na biurku, podpisywał pisma posuwane mu przez sekretarkę, nie przestając się do mnie uśmiechać i demonstrować szpary między górnymi jedynkami. Do dziś zastanawia mnie, czy jego krótka końcowa ocena receptury, ograniczona do perfectly and excellently, to skutek chęci pozbycia się mnie i zainkasowania niebotycznego honorarium czy pochwała kilkumiesięcznej pracy naszego zespołu.

Tak czy inaczej, opinia dodała nam skrzydeł. Zaczęliśmy wierzyć w możliwość sięgania do gwiazd, a skrajni optymiści przewidywali nawet progresję sprzedaży szybszą niż w branżowych koncernach. Nie, do tego stopnia nie byłam naiwna. Wiedziałam, że nie jesteśmy gorsi, ale mniejsi i mamy mniej kasy. Przemysł kosmetyczny to po prostu gigantyczny biznes. Renomowane firmy z reklam telewizyjnych i billboardów przeznaczają potężne sumy na mamienie klientek sloganami typu:" Ten żel stworzyliśmy w trosce o ciebie", by te uwierzyły, że jest wyjątkowy. Ale tak naprawdę kosmetyki różnią się wyłącznie ceną...

W każdym razie te siedem dni w Grecji zmieniło n ie tylko moją firmę, ale i moje życie.

Doktor Kazandzakis, podając mi przy pożegnaniu porośniętą grubymi, czarnymi i poskręcanymi włosami dłoń, powiedział, że poznał wczoraj jakiegoś Polaka. Nazwiska nie zapamiętał, a nawet gdyby, nie byłby w stanie go powtórzyć. Podobno to etnograf, który przyjechał na uniwersytet, aby wygłosić cykl wykładów o Republice Południowej Afryki. Czy znam kogoś takiego? Oczywiście nie znałam i szczerze mówiąc, nie miałam zielonego pojęcia o jego dziedzinie, zainteresowana wszystkim, co ścisłe, wymierne i techniczne. Nauki humanistyczne były według mnie pseudonaukami, a wywody specjalistów - jałowym ględzeniem przyprawiającym o mdłości. Traktowałam je gorzej, bez serca, jak nocną zmorę, czyli... po macoszemu. Później zmieniłam poglądy, a określenie "po macoszemu" z wielkim hukiem na zawsze odprawiłam ze swego słownictwa. Doktor odprowadził mnie do drzwi i na widok przechodzącego akurat mężczyzny aż się roześmiał. Zagrodził mu drogę.

-Co za zbieg okoliczności! Właśnie o panu mówimy! - wykrzyknął, aż po długim, wysokim i pustym korytarzu poniosło się echo.

Podobno sens życia polega na odnalezieniu drugiej połowy własnej duszy, która ukryta jest w ciele innego człowieka. Jesteśmy spełnieni i kompletni, jeśli uda nam się ją zlokalizować i z nią połączyć. Jeżeli jednak nie potrafimy zaufać intuicji... Cóż - zostaniemy pokonani i zmarnujemy jedyną w życiu szansę.